– Паміраеш – жыта сей,–
Гаварыў дзед Аляксей…
Я родам з сялянскага роду,
Не маючы іншай радні,
Я родам, як кажуць, – з народа,
На вёсцы мае карані.
І дзед мой, і бацька – ад вербаў,
Спрадвеку жылі з мазаля;
Святое для нас – наша Вера,
А клопат – радзіла б зямля!..
Пасля, калі з’ехаў у горад,
Дамоў бы на крылах ляцеў:
І ў радасным стане, і ў горы
Спаткацца з маленствам хацеў...
Мяне спатыкала наўколле,
Ды нешта змянілася ў ім,
Змяніліся – лес наш і поле,
І сам стаў, напэўна, другім...
Другім, ды святому не здрадзіў,
Бо вёску – любіў і люблю.
І яблыні ў дзедавым садзе –
Я зноў па вясне пабялю!..
|
|
